Het zou je eerste wedstrijd maar zijn...

Niets zo leuk om met een nieuw team enthousiaste meiden een eerste wedstrijd te spelen. Her en der wat nerveuze gezichtjes, maar “dat gaat wel over als ik in het veld sta hoor”. Wat de meiden vaak vergeten, is dat de coaches en alle andere ouders minstens zo nerveus zijn. Want je wilt toch wel dat de eerste wedstrijd een leuke pot wordt. Winst of niet. Maar het kwartje viel gelukkig de goede kant op. In de Amsterdamse hitte werd Kadoelen verslagen. Hierbij het verslag van 60 minuten afzien.

Iedereen was keurig op tijd aanwezig voor een namenrondje. Want het toch wel handig als je weet hoe je teamgenoten heten. En het is voor de coaches meteen een mooie oefening om namen als Tiana en Tara of Noortje en Nikki vaak te herhalen. Want met namen is het net als voetbal; als je een oefening vaak doet, wordt het ooit een automatisme.

Eigen kracht
Jules wilde het wel op doel proberen Ze bleek meteen een talent. Ze durft te komen, ze durft te stompen en straal bovendien plezier uit. Het verdediging, het middenveld en de voorhoede hadden we deels neergezet op voorkeur van de meiden zelf. Wie is er sterk? Wie is er snel? Wie heeft inzicht? En dan zie je dat meiden prima weten waar hun kracht ligt. Voorin stonden Day, Tiana en Tara in de startopstelling. Na een paar minuten bleek dit al een goede keuze. AJAX heeft moeite met goede aankopen, bij KFC staan ze gewoon. Tik, tak…goal. (al in de 8^e minuut door Day)

Zaanse slimheid
Anne, Sara en Vyrgynia vormden het middenveld. Met in de doorwissel – ik verzin gewoon een nieuwe voetbalterm – vaak Nikki. Veel ervaring daar dus. Een sterk middenveld is erg belangrijk. Daarmee kun je de druk op het vijandelijke doel houden. En dat gebeurde dus ook. Kadoelen kwam – zeker in de eerste helft – niet lekker in de wedstrijd. Het waren Amsterdamse krachtpatsers maar ze wonnen het toch niet van de Zaanse slimheid. Ze waren al van slag na de eerste treffer, en na de tweede treffer (ook door Day) droop de teleurstelling er helemaal vanaf.

Frustratie
En als Kadoelen dan een aanval wilde opzetten, dan stonden daar Iris, Kiyomi, Noortje, en Liz. Vaak afgewisseld met Farah. (Nu hoop ik dat ik alle namen en posities goed heb….) Daar zal je als tegenstander wel gefrustreerd van raken. Een achterhoede met power, schotkracht en doorzettingsvermogen. Joel en ik keken ons ogen uit. De vader van Tara had het team ijs in het vooruitzicht gesteld bij vier doelpunten. Dus iedereen bleef maar gaan. Jeffrey ving onderwijl de meiden weer op met water en spons. Zo was het niet alleen in het veld maar ook aan de kant een geoliede machine. Anne had graag voor de nekslag willen gaan, maar er is zoiets als buitenspel. Helaas… En ook Iris had nog een lekkere kans. Maar dat bleef bij kans.

Op naar het ijs
Maar goed, voor ijs moesten er dus nog twee treffers bij. Het flitsende trio in de voorhoede liet goed combinatiespel zien en via Tara kwam de bal terecht bij Tiana. Bam; 0-3. Ook de 0-4 kwam op haar naam.

Daarna werd het spel een beetje slordig. Niet gek, gezien de temperatuur. Het gaf de tegenstander de kans om een eretreffer te maken. Snel daarna was het eigenlijk al afgelopen en kon de beloning worden opgehaald. Bedankt!

Grote glimlach
En daarmee was de eerste wedstrijd dus winnend afgesloten. Ik hoop dat iedereen het naar haar zin heeft gehad. Ik zit in ieder geval nog met een grote glimlach op de bank. Een nieuw team en meteen drie punten… ik had er vooraf voor getekend.