Waar zijn onze meiden?

… Daar zijn onze meiden! Op het voetbalveld. Strijdend om met windkracht 7 te winnen van Sporting Krommenie. Met twee nieuwe speelsters in de gelederen – Faïsha en Leyla – wilde KFC 13-2 het beter doen dan het Nederlands elftal. Alle ouders hadden al de opdracht gekregen om de vrijdag geen kip-kerrie te maken. Het resultaat was een fit team. Alleen deed de coach wat raar. Maar dat was haar vergeven… Verjaardagsfeesten kunnen er inhakken. De wedstijd zelf verliep wel naar wens.

Al was het nog even de vraag of er überhaupt gevoetbald kon worden. De speciale 9-tegen-9 doelen waaiden over het veld. En ieder pionnetje dat Dries op het veld legde, werd achter zijn kont weer weggeblazen. Gelukkig had Sporting genoeg meiden, zodat er een klassieke 11-tegen-11 plaats kon vinden. Op een groot A-veld.

Vanaf de eerste minuut was duidelijk dat de wind een cruciale factor zou zijn. KFC koos ervoor om de eerste helft tegen de wind in te spelen. En dat maakte de opdracht duidelijk. Vooral de nul houden. In tegenstelling tot Cilessen snapte Rosanne wel wat een nul is. Het voetbal zelf was vooral heel slordig. Het veld werd zo klein gehouden dat de meiden de kleur van elkaars speldjes konden zien. Van goede combinaties was niet echt sprake. Maar dat maakte allemaal niet uit. Die nul… Daar ging het om.

Na rust tapte KFC uit een ander vaatje. Onder aanmoediging van Ilse – ‘kom op, we zijn een team’ en ‘ met zijn allen, met zijn a-ha-len’ – werd de druk op het Sporting doel opgevoerd. Soms iets te enthousiast. Want de verdedigende taken werden soms vergeten. En de gasten hadden wel de beschikking over snelle spitsen. Dat kan een dodelijke combinatie zijn. Nu gelukkig niet. Iets met onscherp vizier enzo.

De toeschouwers hadden zich al ingesteld op een klassieke 0-0. Maar Day niet. Ze kreeg de bal voor haar voeten en haalde meteen uit. Niet eens heel hard, maar de wind deed de rest. De keeper van Sporting verkeek ze op de bal en zag tot haar ontsteltenis het leer in het doel rollen: 1-0.

Nu is 1-0 wel een ingewikkelde stand. Druk je door of ga je verdedigen? Die twijfel zag je terug op het veld. Maar ook hier was de wind in ons voordeel. Sporting wilde wel aanvallen, maar de bal deed ook niet wat hun spelers wilden. En de twee enorme kansen die ze kregen, werden vakkundig naast geschoten.

Blauwbekken

Langzaamaan begon iedereen toch te hopen op weer een winstpartij. Het zou zo verdiend zijn voor al die ouders die vroeg op moesten staan. Oja, ook wel voor de meiden die liepen te blauwbekken op het veld. Respect daarvoor meiden. En nog leuker om te zien dat jullie ook veel lol hadden. De gezelligheid straalde eraf. (Soms iets te veel – theekransjes graag na de wedstrijd)

Bijna was het nog 2-0. Met nog drie minuten op de klok begon Anne aan een solo die we nog nooit eerder hadden gezien. Mbanné pakte de bal op het middenveld op, dribbelde naar links, kapte haar tegenstander uit en trok richting het strafschopgebied. Een actie die een doelpunt had verdiend, maar helaas was de keeper van Sporting net even sneller bij de bal. De actie nam in ieder geval zo veel tijd in beslag dat de laatste seconden van de wedstrijd ook wegtikten. Fuut, fuut en puntjes in de zak. Top gedaan!